حکم غنا از دیدگاه مرحوم شیخ انصاری و مرحوم امام خمینی
سید عباس حیدری
کارشناسی ارشد. رشته فقه و حقوق قضایی؛ جامعه المصطفی
khuddamalhuggah313@gmail.com]]
چکیده مقاله
مساله غناء یکی از چالش برانگیزترین مسائل و موضوعات شرعی و فقهی است که بین لغویین خصوصاً فقهای عظام – به خاطر ابتلاء و مجالس متعدد در جامعه اسلامی و ایجاد سرور و طراوت به آن – مورد اختلاف و تضارب آراء قرار گرفته است. در این مقاله سعی شده است تا حدودی نظریات دو تن از فقهای بزرگ شیعه (شیخ انصاری و حضرت امام خمینی ) به صورت گذار و کلّی مورد بحث و بررسی قرار گیرد. محتوای تعریف این دو فقیه عظیم الشان از غناء تقریباً شبیه همدیگر است. اما از جهت اصطلاحات لفظی بطور جزئی با هم اختلاف نظرات دارند.نکته ای که وجود دارد این است که مرحوم امام در ادله مرحوم شیخ انصاری در اخبار مفسّره خدشه وارد کرده و آن را مردود می داند. شیخ هم غناء را از لهوی بودن و متناسب با مجالس لهوی و الحان اهل فسق حرام می داند. اختلاف دیگری که قابل توجه است در مستثنیات غناء است که از جمله در بحث روایات جواز فضیلت قرائت قرآن که شیخ انصاری روایات این باب را حمل بر صوت حسن کرده است و حضرت امام می گوید اینها توسط دلیل خاص از تحت حکم کلّی حرمت غناء خارج شده است.
واژه گان کلیدی: غناء، حرمت، لهو، مجالس لهوی، صوت مطرب
